صد بیابان جنون آن طرف هوش خودم

اینقدر یاد که کرده ست فراموش خودم

ذوق آرایشم از وضع سلامت دور است

چون صدف خسته دل از فکر در گوش خودم

حیرت از لذت دیدار توام غافل کرد

چشمهٔ آینه ام بیخبر از جوش خودم

انتظار هوس گردن خوبان تا چند

کاش صبحی دمد از موی بناگوش خودم

پرفشان است نفس لیک زخود رستن کو

با همه شور جنون در قفس هوش خودم

شمع تصویر من از داغ هم افسرده تر است

اینقدر سوختهٔ آتش خاموش خودم

نقد کیفیتم از میکدهٔ یکتایی ست

می کشم جرعه ز دست تو و مدهوش خودم

عضو عضوم چمن آرای پر طاووس است

به خیال تو هزار آینه آغوش خودم

بار دلها نی ام از فیض ضعیفی بیدل

همچو تمثال کشد آینه بر دوش خودم